28 ნოემბერს შობის მარხვა იწყება.

ჩვენამდე მოხწეული ცნო­ბები გვა­უ­წყებს, რომ შო­ბის მარ­ხვა უძ­ვე­ლე­სი დრო­ი­დან მომ­დი­ნა­რე­ობს. ჯერ კი­დევ IV სა­უ­კუ­ნის მოღ­ვა­წე ერთერთი მამა წერს, რომ მა­ცხოვ­რის შო­ბის წინ აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა ვი­მარ­ხუ­ლოთ და გვიჩ­ვე­ნებს, რა­ო­დენ ღრმა ფეს­ვე­ბი აქვს შობის მარხვის დადგენას.

თავდაპირველად შობის მარხვა გრძელდებოდა ერთი კვირა, თუმცა მე -11 საუკუნეში დადგინდა, რომ ის უნდა ყოფილიყო 40 დღის განმავლობაში,

შობის მარ­ხვა დიდ­მარ­ხვას­თან შე­და­რე­ბით მსუ­ბუ­ქია. მას ვი­ცავთ ისე, რო­გორც მო­ცი­ქულ­თა მარ­ხვას. ამ მარ­ხვა­თა დროს, გარ­და ოთხშა­ბა­თი­სა და პა­რას­კე­ვი­სა, თვით ბერ-მო­ნაზვნე­ბის­თვი­საც კი ნე­ბა­დარ­თუ­ლი იყო თევ­ზის, ცხიმიანი საკვების და ღვინის მიღება.

ანუ ამ მარხვაში 25 დეკემბრის ჩათვლით დაშვებულია თევზი (ოთხშაბათის და პარასკევის გარდა).

ამ მარხვა არ იცვლება ლოცვითი კანონი, მორწმუნე ადამიანმა უნდა ეცადოს მარხვაში იკითხოს სახარება, ფსალმუნები.

ადა­მი­ან­მა კარ­გად უნდა გა­აც­ნო­ბი­ე­როს მარ­ხვის არსი და მნიშ­ვნე­ლო­ბა და მე­ქა­ნი­კუ­რად არ უნდა იმარ­ხუ­ლოს. მარ­ხვა პირ­ველ რიგ­ში არის თავ­შე­კა­ვე­ბა ცოდ­ვე­ბის­გან, რა­შიც გვეხ­მა­რე­ბა ლოც­ვა.

მარხვა სინანულისა და შობა სიხარულისა გაგვითენოს უფალმა, ამინ!